وی با بیان اینکه دعا کردن تنها در زمان گرفتاری و نیاز، رفتاری بروز یافته از انسان است که از منظر روانشناسی باید به دو مرحله قبل از آن مراجعه و آن را مورد تحلیل قرار داد، گفت: متأسفانه اغلب مردم جامعه ما دعا کردن را فقط به معنای درخواست از خدا می‌دانند در حالی که در اسلام به معنای دعا به مفهوم ارتباط مخلوق با خالق بسیار سفارش شده است.
بیشتر بخوانید:
این مدرس حوزه علمیه یادآور شد: اگر ما بدانیم که همه چیز دست خداوند است در نوع نگاه ما به دعا تأثیر خواهد داشت و می‌توانیم ارتباط بهتری با خالق برقرار کنیم و هم در زمانی که مشکل داریم و هم در زمانی که فارغ از مشکل هستیم به سمت خدا روی می‌آوریم و به درگاهش دعا می‌کنیم.
وی تأکید کرد: وقتی بدانیم که خداوند منبع آرامش است به هر بهانه‌ای به سمتش خواهیم رفت، اما اگر خداوند را به‌گونه‌ای بشناسیم که ابزاری برای حل مشکل ما است هرگاه که نیاز و یا درخواستی داشته باشیم به ایشان روی خواهیم آورد.
عیوضی یادآور شد: اگر انسان به این درجه برسد که خلق شده تا خدای خودش را پیدا کند و با او به آرامش و کمال برسد همیشه دوست دارد که با خداوند ارتباط بگیرد، چراکه می‌داند ما از خداییم و به‌سوی او باز می‌گردیم.
وی تصریح کرد: متأسفانه شناخت انسان‌ها از خداوند صحیح و واقعی نیست و در ارتباط‌گیری با خداوند محدود به نیاز و درخواستشان عمل می‌کنند. بنابراین، علت اصلی اینکه ما گاهی فقط در هنگام نیاز به درگاه خداوند رجوع می‌کنیم همین است که ایشان را خوب نشناخته‌ایم.
عیوضی در بخش دیگری از سخنانش به راهکار حل این موضوع اشاره کرد و گفت: خداوند در یک حدیث قدسی به حضرت موسی(ع) فرمود «موسی برو و کاری کن که محبت بندگانم با من بیشتر شود»، آن حضرت در پاسخ گفت چگونه این کار را انجام دهم. خداوند فرمود «برو و نعمت‌های مرا به آن‌ها یادآوری کن»؛ اگر انسان نعمت‌هایی که خداوند به وی بخشیده را همواره در ذهن خود مرور کند قطعاً محبت خداوند در دلش بیشتر خواهد شد.
وی ادامه داد: امام علی(ع) درباره افرادی که عبادت می‌کنند فرمود «این افراد به سه دسته تقسیم می‌شوند عده‌ای تاجر هستند و برای به دست آوردن بهشت عبادت می‌کنند، عده‌ای به علت ترس از رفتن به جهنم عبادت می‌کنند و عده‌ای نیز آزاده‌اند و فقط به خاطر اینکه خدا دوست‌داشتنی است و ارزش عبادت را دارد عبادتش می‌کنند.»
انتهای پیام