محسن اسماعیلی، استاد دانشگاه تهران، به مناسبت ماه مبارک رمضان در سلسله مباحثی با عنوان «پای منبر علی(ع)» که به همت ایکنا و به صورت ویدیویی تولید شده است با نگاهی به نهج‌البلاغه به بیان پندهایی از امیرالمؤمنین(ع) پرداخته است که متن و فیلم جلسه ششم آن با عنوان «زیاده‌خواهی» در ادامه می‌آید:
آیا شده تاکنون به کسی هدیه‌ای بدهید و او بدون اینکه از شما تشکری کرده باشد به دنبال هدیه دوم باشد؟ وی هم ناسپاس و هم زیاده‌خواه است. واقعاً در دلتان چه نگاهی به چنین کسانی دارید؟ سپاسگزاری هم در روابط میان انسان‌ها با یکدیگر و هم در روابط انسان‌ها با پروردگار، شرط انسانیت و معرفت است.
وقتی کسی از حضرت علی(ع) طلب موعظه کرد یکی از پندهای ایشان به او این بود که از کسانی نباش که «يَعْجِزُ عَنْ شُكْرِ مَا أُوتِيَ وَ يَبْتَغِي الزِّيَادَةَ فِيمَا بَقِيَ» یعنی از شکر آنچه به او عنایت شده ناتوان و عاجز است ولی نسبت به نعمت‌های دیگر فزون‌طلب و حریص است.
آیا همین نعمت‌هایی که خداوند تاکنون به ما داده است را قدر دانسته‌ایم و در راهی که او راضی بوده مصرف کرده‌ایم یا خدای ناکرده ناسپاس بوده‌ایم. قرآن کریم میفرماید: «وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ؛ از بندگان من عدّه قلیلی شکرگزارند» (سبأ/ 13) ما به جای اینکه زیاده‌خواهی کنیم بهتر است که قدر داشته‌های فعلی‌مان را بدانیم که اگر قدردان داشته‌های خودمان باشیم خداوند، خود به خود نعمتش را بر ما افزون می‌کند.
خداوند در قرآن کریم میفرماید: «وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ؛ و (باز به خاطر آرید) وقتی که خدا اعلام فرمود که شما بندگان اگر شکر نعمت به جای آرید بر نعمت شما می‌افزایم و اگر کفران کنید عذاب من بسیار سخت است» (ابراهیم/ 7)
انتهای پیام