قرآن کریم در این باره در آیه ۲۸ سوره آل عمران می‌فرماید: «لا یَتَّخِذِ المؤمِنونَ الْکافِرینَ اَوْلیاءَ مِنْ دُونِ المؤمنین؛ مؤمنان نباید کافرین را به جای اهل ایمان به دوستی بگیرند.»
این مضمون در آیات دیگری نیز به کار رفته است تا جایی که خداوند دوستی با اهل شرک و کفر را ناشی از عدم ایمان به خدا و رسول(ص) می‌داند. خداوند در سوره مائده آیه ۸۱ می‌فرماید: «وَلَوْ کانُوا یُؤْمِنونَ بِاللهِ وَ النّبیِّ وَ ما اُنْزِلَ اِلَیْهِ مَا اتَّخَذُوهُم اَوْلِیاءَ ولکنَّ کَثیراً مِنْهُم فاسِقونَ؛ اگر به خدا و پیامبر و آنچه بر او نازل شده ایمان می‌آوردند، کفار و مشرکان را سرپرست و دوست نمی‌گرفتند، ولی بسیاری از آنان فاسق‌اند.» آری، قرآن این‌گونه دوستی را مایه فسق می‌داند و ما را از دوستی با غیر اهل ایمان بر حذر می‌دارد.
در دعای روز بیست‌‌وپنجم ماه رمضان می‌خوانیم:
«اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ محبّاً لأوْلیائِکَ و مُعادیاً لأعْدائِکَ مُسْتَنّاً بِسُنَّةِ خاتَمِ أنْبیائِکَ یا عاصِمَ قُلوبِ النّبییّن»
خداوندا مرا در این روز دوستدار دوستانت و دشمن دشمنانت و پیرو سنت آخرین پیامبرت قرار بده، ای عصمت‌بخش دل‌های پیغمبران.
انتهای پیام