هیچ کس -دارای هر مقام و منزلتی باشد، از نظر دینی، هر فضیلت و سابقه‌ای داشته باشد- در حدی نیست که در اجرای حکومت الهی، از کمک فکری (مشورت و نظرخواهی) و همکاری عملی دیگران بی‌نیاز باشد؛ و هرکس -اگرچه از افراد پایین و فراموش شده اجتماع - چنان نیست که نتواند در اصلاح جامعه و جریان امور کمک کند و نظر دهد. پس در حاکمیت‌های صالح، بنابر نص سخنان علی (ع)، هیچ کس نباید بی‌اهمیت تلقی گردد و کنار گذاشته شود. [علامه حکیمی، کتاب ویژگی‌های حکومت‌های صالح؛ صفحه۳۲]