وَقَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ
و [ابراهيم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا كه مرا راه نمايد (۹۹)
رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِينَ
اى پروردگار من، مرا [فرزندى] از شايستگان بخش (۱۰۰)
فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ
پس او را به پسرى بردبار مژده داديم (۱۰۱)
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ
و وقتى با او به جايگاه سعى رسيد گفت اى پسرك من، من در خواب [چنين] مىبينم كه تو را سر مى‌برم پس ببين چه به نظرت مىآيد گفت اى پدر من آنچه را مامورى بكن ان‌شاءالله مرا از شكيبايان خواهى يافت (۱۰۲)
فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاك افكند (۱۰۳)
وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ
او را ندا داديم كه اى ابراهيم (۱۰۴)
قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ
رؤيا[ى خود] را حقيقت بخشيدى ما نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم (۱۰۵)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاءُ الْمُبِينُ
راستى كه اين همان آزمايش آشكار بود (۱۰۶)
وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم (۱۰۷)
وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ
و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم (۱۰۸)
سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ
درود بر ابراهيم (۱۰۹)
كَذَلِكَ نَجْزِی الْمُحْسِنِينَ
نيكوكاران را چنين پاداش مى دهيم (۱۱۰)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ
در حقيقت او از بندگان با ايمان ما بود (۱۱۱)
انتهای پیام