یازدهم محرم، عمر بن سعد دستور داد که کشتگان اموی را در نقطه‌ای جمع و پس از برگزاری نماز میت، آنان را دفن کنند. اما اجساد شهیدان خاندان رسول‌الله در برابر دیدگان زنان و کودکان عریان همچنان در صحرا بر خاک افتاده بود.
عمر بن سعد بی آنکه حداقل حمیت انسانی خویش را با دفن جنازه‌ها نشان دهد، سپاه خویش را برگرفت و همراه زنان و کودکان و بازماندگان کاروان حسینی و سرهای شهدا که بر نیزه کرده بودند، کربلا را به سوی کوفه ترک کنند.
قبل از حرکت زینب(س) با حالت تشنج فوق‌العاده‌ای دست‌های خود را در زیر پیکر مقدس برادرش برد و به طرف آسمان بالا آورد و گفت: اللّهُمَ تَقَبَّلْ هَذَا الْقُرْبَانَ. آن گاه رو به مدینه کرد و گفت: «يَا مُحَمَّدَاهْ صَلَّى عَلَيْكَ مَلِيكُ اَلسَّمَاءِ هَذَا حُسَيْنٌ بِالْعَرَاءِ مُرَمَّلٌ بِالدِّمَاءِ، مُقَطَّعُ اَلْأَعْضَاءِ. يَا مُحَمَّدَاهْ وَ بَنَاتُكَ سَبَايَا وَ ذُرِّيَّتُكَ قَتْلَى تَسْفِي عَلَيْهِمُ اَلصَّبَا.»
پس با زبان پر گله آن بضعه الرسول(ص) رو در مدینه کرد که یا ایها الرسول(ص):
این کشته ی فتاده به هامون حسین توست
وین صید دست و پا زده در خون حسین توست
این نخل تر کز آتش جانسوز تشنگی
دود از زمین رسانده به گردون حسین توست
این ماهی فتاده به دریای خون که هست
زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست
این غرقه محیط شهادت که روی دشت
از موج خون او شده گلگون حسین توست
این خشک لب فتاده ی دور از لب فرات
کز خون او زمین شده جیحون حسین توست
این شاه کم سپاه که با خیل اشک و آه
خرگاه زین جهان زده بیرون حسین توست
این قالب طپان که چنین مانده بر زمین
شاه شهید ناشده مدفون حسین توست