به مناسبت ایام اربعین حسینی، پای درس گفتار «زندگی اجتماعی با سیدالشهدا(ع)» از زبان حجت‌الاسلام سیدجواد بهشتی، کارشناس قرآنی نشسته‌ایم تا مروری بر درس‌های عملی از زندگی و سیره امام حسین(ع) برای زندگی امروز بشر داشته باشیم.
حجت‌الاسلام والمسلمین بهشتی در سومین قسمت از این مجموعه به موضوع «حلاوت نماز» پرداخت که مشروح آن را در ادامه مشاهده می‌کنید و می‌خوانید.
«هدف و انگیزه تعیین‌کننده شخصیت انسان‌هاست. امام حسین(ع) با چه هدفی قیام کردند؟ پاسخ مشخص است؛ در هفت ماهی که ایشان از مدینه به مکه و از مکه به کربلا سفر کردند، فقط برای خدا قیام کردند. ایشان تمام تصمیم‌گیری‌های خود را با نماز گره‌زده است در همین راستا وضو می‌گرفتند و دو رکعت نماز می‌خواندند و بعد اعلام موضع می‌کردند.
ایشان از مکه که عزیمت کردند یک نفر را به عنوان مؤذن کاروان خود اعلام کردند تا برای اقامه نماز اذان بگوید. روایت است که قرار بود روز تاسوعا جنگ شود اما امام حسین(ع) برادر خود یعنی حضرت ابوالفضل العباس(ع) را برای مذاکره با دشمنان فرستاد تا یک روز جنگ را به تأخیر بیندازد چرا؟ چون امام حسین(ع) می‌گفتند: «إِنّی قد کنت أَحِبُّ الصَّلاةَ؛ من عاشق نمازم... می‌خواهم این شب پایانی عمرم را با نماز به سر کنم.»
ایشان صبح عاشورا خود اذان گفتند و نماز را به جماعت برگزار کردند و از اَبوثُمامه صائِدی که زمان نماز ظهر را به یاد ایشان انداخت، تشکر کرد و نماز ظهر عاشورا را مقابل تیررس دشمن اقامه کردند. همه ما چه کسانی که در راهپیمایی اربعین حضور دارند و چه کسانی که جامانده هستند باید درباره نماز خواندن خود از سیدالشهدا الهام بگیریم.
اسلام نماز عاشقانه، عارفانه، آگاهانه و شوق‌آفرین که در اول وقت به جماعت اقامه می‌شود را از ما می‌خواهد و ما باید از امام حسین(ع) بخواهیم که به حق آن نمازهایی که می‌خواندی از خدا بخواه این شیرینی نماز را به کام ما بچشاند.
امام سجاد(ع) از خدا می‌خواهد «إلهی أذِقْنی حَلاوَةَ عبادَتِك؛ إلهی أذِقنی حَلاوَةَ مُناجاتِك؛ وارزُقنی فیه حَلاوةَ ذكرِك؛ شیرینی بندگی‌ات را به من بچشان، شیرینی نجوای با تو را به من بچشان، شیرینی یادت را نصیبم ساز.» شیرینی‌هایی که اگر ما بچشیم رهایش نمی‌کنیم.
پیامبر(ص) علاقه خود را به نماز با مثالی دیگر توضیح می‌دهد و می‌فرماید: «جَعَلَ اللَّهُ جَلَّ ثَنَائُهُ قُرَّةَ عَیْنِی فِی الصَّلوةِ وَ حَبَّبَ اِلَیَّ الصَّلَوةَ کَمَا حَبَّبَ اِلَی الْجَائِعِ الطَّعَامَ وَ اِلَی الظَّمْآنِ الْمَاءَ وَ اِنَّ الْجَائِعَ اِذَا اَکَلَ شَبِعَ وَ اِنَّ الظَّمْآنَ اِذَا شَرِبَ رَوِیَ وَ اَنَا لا اَشْبَعُ مِنَ الصَّلَوةِ؛ خداوند متعال روشنایی چشمانم را در نماز قرار داد و نماز را محبوب دلم گردانید؛ همچنان که غذا و آب را محبوب دل گرسنه و تشنه نمود. گرسنه هرگاه غذا بخورد، سیر می‌شود و انسان تشنه اگر آب بنوشد، سیراب می‌شود؛ اما من هرگز از نماز سیر نمی‌شوم.»
چقدر خوب است که راهپیمایان اربعین، یکدیگر را به نماز توصیه کنند. از نماز خود غافل نشویم «وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ» تا وقتی که از سفر اربعین باز می‌گردیم نمازهای ما یک رنگ و حالت دیگری داشته باشد.»