شمسالدین محمد متخلص به حافظ و ملقّب به لِسانالغیب از شاعران پارسیزبان در قرن هشتم هجری است. او را از بزرگترین غزلسرای این زبان برشمردهاند. برخی گفتهاند وجه تخلص و شهرت او به حافظ، آن است که او، حافظ قرآن بوده و بسیاری از ابیات او ترجمان مفاهیم قرآنی است.
