بقیع بقعهای است از بُقاع بهشت! و آن نفخه‌‌ای که در بهشت، روح می‌‌دمد، از سینه این خاک بر می‌‌آید چرا که اینجا مدفن چهار امام معصوم و کلیدداران بهشت است. بقیع، بقعهای خاموش و تاریک است، اما روشن از نور امامت. بقیع، آشنایی غریب است، همدم غربت در جمع آشنایان. بقیع، مزرعه غم و کشتزار اندوه است و در بقیع عقده‌‌های دل با سرانگشت اشک، گشوده می‌‌شود و اشک دیده، زخم دل و سوز درون را تسکین می‌دهد. [شهید مرتضی آوینی]