وی بیان کرد: شاید از همین منظر است که خواجه نصیرطوسی در کتاب «اخلاق ناصری» به زیبایی تمام، حیات تمدنی انسان‌ها را به تصویر می‌کشد و بالاترین فضیلت انسانی را فضیلت عدالت می‌داند و در عین حال می‌گوید که اگر در جامعه‌ای محبت حاکم شود دیگر نیازی به عدالت نیست، زیرا عدالت در جایی معنا پیدا می‌کند که اندک تعارضی بین انسان‌ها پدید آید، اما اگر محبت در میان آدمیان شکل بگیرد در این صورت دیگر تعارضی وجود نخواهد داشت.
عضو هیئت علمی گروه هنر و تمدن اسلامی پژوهشکده اسلام تمدنی تصریح کرد: در واقع بروز و ظهور محبت را می‌توان در نگاه انسان به دیگری پیدا کرد و اگر بخواهیم بدانیم که در جامعه به چه میزان محبت وجود دارد، باید ببینیم که انسان‌ها دیگری را تا چه اندازه همانند خویشتن میدانند.
واسعی افزود: همان چیزی که در قاعده اخلاقی برین و یا قاعده زرین آمده این است که دیگری را همانند خویشتن ببین و آنچه را برای خود نمی‌پسندی برای دیگری نپسند و آنچه را که برای خود می‌پسندی برای دیگری نیز همان را بپسند.
وی گفت: از این‌رو شاید بتوان بالاترین مقوله و آموزه قرآنی را در عنصر محبت شناسایی کرد و اساس دیانت اسلامی را محبت انسان‌ها به یکدیگر دانست.
انتهای پیام