ابوالحسن، محمد بن حسین بن موسى موسوى بغدادى، معروف به سیدرضى در سال 359 هجری قمری در شهر بغداد به دنیا آمد. او از خانواده‌اى شریف و اصیل و از نسل ائمه معصومین(ع) است. نسب او از طرف پدر به امام موسى کاظم(ع) و از طرف مادر به امام زین العابدین(ع) مى‌رسد. پدرش ابو احمد حسین، ملقب به طاهر و ذوالمنقبتین است که از شخصیت‌هاى برجسته و مورد توجه حکومت بوده، او بزرگ سادات و مسئول رسیدگى به شکایات مردم و امیر حج بود.
مادرش فاطمه دختر ابو محمد، حسین بن احمد بن محمد ناصر کبیر، زنى دانشمند و با تقوا بود و شیخ مفید کتاب «أحکام النساء» را به درخواست ایشان به نگارش درآوردند.
سیدرضى شخصیتى اندیشمند و داراى قدرت هوش و درکى بالا بود. او مدرسه‌اى در شهر بغداد تأسیس کرد و به تربیت شاگردانى در علوم اسلامى پرداخت. کتابخانه بزرگى نیز براى استفاده شاگردان خود در آن مدرسه برپا کرد.
در سال 388 هجری قمری بهاء الدوله او را به جانشینى خود برگزیده و لباس‌هاى فاخرى به او هدیه داده و او را به مقام ریاست سادات و مسئول رسیدگى به شکایات مردم و امارت حج منصوب کرد. در سال 397 هجری قمری نیز از طرف بهاء الملک همین مقام به او داده شد. در سال 388 هجری قمری از طرف بهاء الدولة ملقب به «شریف جلیل» و در سال 398 هجری قمری ملقب به «ذو المنقبتین» گردید و در همان سال از طرف بهاء الدولة ملقب به «رضى ذو الحَسَبین» گشت. در سال 401 هجری قمری نیز از طرف قوام الدین ملقب به «شریف أجلّ» شد.
سرانجام پس از عمرى خدمت به جهان اسلام و تشیع، سیدرضى در سن 47 سالگى و در سال 406 هـ.ق در شهر بغداد دیده از این جهان فرو بست و در کاظمین، در کنار قبر امام موسى کاظم و امام جواد(ع) دفن شد.