شریعت به آدمی آموخت که تفاوت مسجد، به‌عنوان خانه خدا با خانه آدمی، در شکل ساختمان یا داشتن نشانه‌هایی مخصوص نیست؛ بلکه مسجد از آن رو خانه خداست که آدمی در آن قلمرو به کار‌هایی می‌پردازد که در انجام آن‌ها از خود می‌گذرد و هدفی فراتر از منطق منافع مادی محدود را پی می‌گیرد و این قلمرو باید گسترش یابد و همه زمینه‌های زندگی آدمی را در بر بگیرد. بر این اساس هر عرصه‌ای که انسان در آن کاری را می‌کند که در آنجام آن از خود می‌گذرد و هدفش را خدا و خلق خدا قرار می‌دهد، عرصه‌ای است که روح مسجد را با خود دارد. [شهید آیت الله محمدباقر صدر، کتاب انسان و عبادت، صفحه ۶۴]