سید محمد شریف تقوی ونکی شیرازی در سال ۱۲۷۰ ق، در ونک سمیرم پا به عرصه وجود گذاشت. پدر او، مرحوم سید محمد حسن، که خود عالمی روحانی بود و به دروس حوزوی عشق می‌ورزید. وی در همان اوان کودکیِ فرزندش مقدمات عربی را به او آموخت. وی درسن پنج سالگی به مکتب راه یافت، و در سن نه سالگی در محضر پدرش به تحصیل مقدمات عربی مشغول شد.
سیدمحمدشریف در سن دوازده سالگی برای تکمیل تحصیلات به اصفهان رفت و با مرحوم سید محمد کاظم یزدی صاحب عروه الوثقی که به اصفهان آمده بود، پیوند دوستی برقرار کرد. این دو با هم در محضر اساتید اصفهان، به خواندن فقه و اصول مشغول شدند. او پس از هفده سال از اصفهان به عراق عزیمت نمود و در محضر درس اساتید خود به مدت دوازده سال به تکمیل علوم معقول و منقول پرداخت.
سید محمد شریف بعد از این که در نجف به بیماری قلبی مبتلا می‌شود، بنا به تجویز پزشکان ناچار می‌گردد به ایران مراجعت کند. لذا او به شیراز رفته و در آن جا با دایر کردن جلسات درس و بحث خود قریب به چهار سال به رتق و فتق امور شرعیه مردم و امر به معروف و نهی‌از منکر نیز می پردازد.
وی در سال ۱۳۴۲ ق به قصد زیارت مشهد مقدس راهی اصفهان می‌شود اما در آنجا به مریضی عسرالبول مبتلا می‌گردد. وی پس از معالجه خود و شفا یافتن چندی در مدرسه صدر جلسه درس و بحث تشکیل می‌دهد و نزدیک ده سال در این شهر می‌ماند. در سال ۱۳۵۲ ق بار دیگر به اندیشه زیارت مشهد مقدس اصفهان را ترک می‌کند؛ اما در تهران بیمار شده و برای معالجه ناگزیر از اقامت می‌گردد. در این حال هر چند به معالجه می‌پردازد اما علاجی حاصل نمی‌گردد و به وصال حق نزدیک می‌گردد تا آن که عاقبت در ۲۸ رمضان همان سال یا ۲۶ آذر ۱۳۱۲ ش دارفانی را وداع گفته و به رحمت ایزدی می پیوندد.