یک وقت انسان عالم بی عمل است؛ آن دعوت به «خیر» ندارد، او دعوت به «علیم» دارد. خداوند اسماء حسنای فراوانی دارد؛ هم علیم است، هم غفّار است، هم خیر مطلق است، هم الله است که اسم اعظم است و جامع همه اسماء. اگر کسی «عالم بی عمل» بود؛ گفتار او، رفتار او، نوشتار او، کتاب‌های او، رسائل او، سخنرانی‌های او عالمانه بود؛ چنین کسی انسان را به «الله» دعوت نمی‌کند، به «علیم» دعوت می‌کند. یک انسانِ عالمّ بی عمل، محدوده هدایت او فقط علم است. [آیت الله عبدالله جوادی آملی]