بیستوپنجم ذی‌القعده روزی است که دحوالارض اتفاق افتاده و به همین خاطر از ایام و لیالی شریفه است که خداوند رحمت خود را در این روز و شب شامل حال بندگانش می‌کند و براساس روایات اسلامی به قیام و عبادت در آن اجر و ثواب فراوانی تعلق می‌گیرد. «دحو» از لحاظ لغوی به معنای بسط دادن و گستراندن است. خداوند در آیه ۳۰ سوره نازعات می‌فرماید: «وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا؛ و زمین را بعد از آن (برای انتفاع بشر و سایر مخلوقات) بگسترانید».
از حَسَن بن على وَشّا روایت است که گفت من کودک بودم که با پدرم در خدمت امام رضا(ع) شام خوردیم در شب بیستوپنجم ماه ذى‌القعده، پس فرمود که امشب حضرت ابراهیم(ع) و حضرت عیسى(ع) متولد شده‌اند و زمین از زیر کعبه پهن شده است، پس هر که روزش را روزه بدارد چنان است که ۶۰ ماه را روزه داشته باشد و به روایت دیگر است که فرمود در این روز حضرت قائم(ع) قیام خواهد کرد.
این روز یکى از آن چهار روز است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است و در روایتى روزه‌اش مثل روزه ۷۰ سال است و در روایت دیگر کفاره ۷۰ سال است و هر که این روز را روزه بدارد و شبش را به عبادت به‌سر آورد از براى او عبادت ۱۰۰ سال نوشته شود و از براى روزه‌دار این روز هر چه در میان آسمان و زمین است استغفار کند و این روزى است که رحمت خدا در آن منتشر شده و از براى عبادت و اجتماع به ذکر خدا در این روز اجر بسیاری است.