شيخ محمد فرزند آقا حسين يزدی در سال 1324ه.ق، در احمد آباد اردكان و در خانوادهای مذهبی و مستضعف ديده به جهان گشود. وی در حدود سن هفت سالگی به مکتب راه یافت و در سن جوانی به یزد رفت و در مدرسه عبدالرحیم خان به تحصیل مقدمات پرداخت. سپس در حدود سال 1348 ق رهسپار حوزه علمیه قم شد و سطح را نزد حضرات آیات، شیخ محمدعلی حائری قمی، میرزا محمد همدانی، سید شهاب‌الدین مرعشی و سید محمّدرضا گلپایگانی به پایان برد، در ضمن دروس سطح را با شیخ محمّد صدوقی یزدی مباحثه می‌کرد.
وی دروس خارج را از محضر آیات حاج شیخ عبد الکریم حائری یزدی، سید محمّد حجت کوه کمری، سیدصدرالدین صدر، سیدمحمدتقی خوانساری و سیدحسین طباطبائی بروجردی و حکمت متعالیه را از علامه شیخ محمّدعلی شاه آبادی استفاده نمود. و خود در صحن حضرت معصومه(س) به تدریس فقه و اصول اشتغال داشت و جمعی از چشمه فیاض این استوانه علمی بهره‌ها بردند.
برای خود یک زندگی ساده و مختصر و در سطح یک طلبه کم بضاعت اختیار کرده بود، لباسش نوعا از پشمی بود که خود تهیه می‌کرد تا آخر عمر در خانه اجاره‌ای زندگی کرد و اجازه نداد از وجوهات خانه‌ای برایش تهیه شود. سخنرانی‌های او، انقلاب روحی در مردم ایجاد می‌كرد و همه را مجذوب خود می‌ساخت. بدین جهت، با همه مشاغل علمی به امر تبلیغ دین بسیار اهمیت میداد و تا سنین پیری، در حد امكان سعی می‌كرد، در مواقع مناسب برای ارشاد مردم به شهرها و بخش و روستاهای دور و نزدیك سفر كند و احكام و معارف روحبخش اسلام را به مردم برساند. نه تنها سخنان شیوا و جذاب او، آموزنده بود، بلكه رفتار و اخلاقش نیز الگو قلمداد می‌شد.
این عالم فرزانه سرانجام پس از عمری زهد و تقوا در روز جمعه 14/ ذی قعده/ 1394 مطابق با 8/ آذر/ 1353 ش در سن 70 سالگی در قم بدرود حیات گفت و پیکرش در قبرستان شیخان به خاک سپرده شد.