آن زمانی که حضرت ابراهیم (ع) ذریه خودش را به امر خدا در آن وادی بی‌آب و علف یعنی همین محل کعبه و مسجد‌الحرام رها کرد؛ مسئله‌ای که خودش فلسفه‌اش را نمی‌دانست چیست ولی امر خدا را اطاعت می‌کند، خانواده‌اش را به خدا می‌سپارد. اما یک آینده بزرگ را پیش‌بینی می‌کند، می‌داند یک کاری نیست که اینجا بگذارد و برود و اینها هم از بین بروند؛ رسالتی اینها دارند باید انجام بدهند.[شهید آیت الله مرتضی مطهری]