طبق برخی روایات، بعد از رحلت حضرت رقیه(س)، یزید دستور داد چراغ و تخته غسل را ببرند و او را با همان پیراهن کهنه‌اش کفن کردند. زنان شام ازدحام کردند و در حالی که سیاه‌پوش شده بودند، برای بدرقه اهل بیت(ع) از خانه‌ها بیرون آمدند. صدای ناله و گریه آن‌ها از هر سو شنیده می‌شد و با کمال شرمندگی با اهل بیت(ع) وداع کردند و تا کاروان اهل‌بیت(ع) پیدا بود، مردم شام گریه می‌کردند. حضرت زینب(س) از این فرصت استفاده‌های بسیار کرد. از جمله اینکه هنگام وداع، ناگاه سر از هودج بیرون آورده و خطاب به مردم شام فرمود: ای اهل شام، از ما در این خرابه امانتی مانده است، جان شما و جان این امانت. هر گاه کنار قبرش بروید او در این دیار غریب است، آبی بر سر مزارش بپاشید و چراغی در کنار قبرش روشن کنید.