وی بیان کرد: این آیه مربوط به صحبت‌های بین خداوند و زکریاست. آنجایی که زکریا از خدا خواسته اسماء پنجگانه مبارکی را که دیگر انبیای پیشین هم دریافت کردند به او بیاموزد، جبرئیل بر او نازل شد و آن اسماء را به او آموخت.
این مفسر قرآن ابراز کرد: هنگامی‌که زکریا نام محمد، علی، فاطمه و حسن را خواند، ناگهان متوجه شد که دل‌شاد شده و غم‌ها از وجودش از بین رفتند، اما وقتی نام حسین(ع) را بر زبان جاری کرد اندوه بر او چیره و اشکش جاری شد. سپس به خداوند گفت که چه شد که امروز وقتی نام آن چهار نفر را به زبان آوردم با ذکر نام آن‌ها اندوهم برطرف شد، اما هنگامی‌که نام حسین به زبان آوردم اشکم جاری و غم دلم زیاد شد؟
صاحب تفسیر مشکاة تصریح کرد: خداوند داستان شهادت امام حسین(ع) را به او خبر داد و فرمود: «کهیعص»، «ک»، اسم کربلا، «ه»، هلاکت عترت طاهره، «ی» یزید که قاتل آن امام بزرگوار است، «ع»، عطش آن حضرت و «ص» این آیه نیز اشاره به صبر و بردباری اوست.
انصاری اظهار کرد: زمانی‌که حضرت زکریا این وقایع را شنید تا سه روز از عبادتگاه خود خارج نمی‌شد و به زاری و گریه خویش ادامه داد.
انتهای پیام