«در خانه امام حسین(ع) را که زدی، در خانه دیگری را نزن!» این عبارت کوتاه را حاج قاسم قنات‌آبادی، پیر غلام اهل بیت(ع) از عمق جان خطاب به مادحان حسینی می‌گوید. جمله کوتاهی که برای عاشقان حسین(ع) بلندایی به قامت «برکت و حرمت» دارد. به بهانه اربعین اباعبدالله(ع) به گفت‌وگو با استاد قنات‌آبادی نشسته‌ایم. او در این گفت‌وگو از سبب‌سازی عشقش به خواندن برای حسین(ع) که با هدایت استاد خود حاج اکبر ناظم و از کودکی رقم خورده است، می‌گوید.
سفر در تاریخ فرهنگی و مذهبی ایران‌زمین سفری دلنشین است که ما را پای چشمه‌های جوشانی از معرفت بزرگانمان می‌نشاند و به هرکس قدرِ بضاعتش می‌نوشاند، این سفر برای ما ایرانی‌ها در ایام محرم سفر بر سر سفره اباعبدالله(ع) است، برای ما که هریک به نوع و طریقی دل در گروی عشق حسین(ع) دوخته‌ایم؛ عزای سیدالشهدا(ع) عزای دیگری است، سوگی که به تکرار هرساله تکراری نمی‌شود و هر بار در این ایام غمی تازه کنج دلمان مهمان می‌شود. در این مهمانی غمناک سر سفره صاحبخانه می‌نشینیم و با نوحه و روضه‌ای که در رثای سالار شهیدان گفته و خوانده می‌شود سوگوار خون خدا می‌شویم.
گروه چندرسانه‌ای ایکنا به بهانه ایام اربعین حسینی به گفت‌وگو با حاج قاسم قنات‌آبادی، پیر غلام اهل بیت(ع) نشسته است. استاد قنات‌آبادی که از پیشکسوتان حوزه روضه‌خوانی و مداحی اهل بیت(ع) است و از شاگردان قدیمی حاج اکبر ناظم، استاد مسلم روضه‌خوانی تهران قدیم در این گفت‌وگو از راهی که استادش پیش پایش گذاشت و منجر به عشق به اباعبدالله(ع) شد، با شوقی شنیدنی می‌گوید.
این پیر غلام اهل بیت(ع) که در آستانه 80 سالگی است و از کودکی در مدح اباعبدالله(ع) شنیده است و خوانده است و باز هم شنیده و خوانده است، در جای جای سخنانش به «اخلاق، عشق و اصالت» به عنوان شاه کلید تأثیرگذاری بر شنونده روضه حسین(ع) است اشاره می‌کند و رمز توفیق و ماندگاری روضه‌خوان را خواندن برای خود امام حسین(ع) می‌داند.