یک سلسله بیان‌هایی درباره بزرگداشت قرآن به صورت تشبیه و تمثیل ذکر شده که «لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ» یعنی اگر کوه عاقل بود و می‌توانست تحمل کند، با همه صلابت و قدرتی که داشت مقدورش نبود. همین حقیقت درباره انسانِ کاملِ معصوم یعنی «اهل‌بیت(ع)» که عِدل و مثل قرآنند و حقیقت قرآن در حقیقت این‌ها ظهور و نفوذ تام دارد، در حکمت ۱۱ نهج‌البلاغه وارد شده است: «لَوْ أَحَبَّنِی جَبَلٌ لَتَهَافَتَ؛ اگر کوهى مرا دوست بدارد از هم فرو ریزد». [آیت‌الله جوادی آملی، درس اخلاق؛ ۱۴۰۲/۰۵/۱۲]