در این گفتار آمده است: فقر را باید از بین برد؛ این یک اصل است. برخی امور در اسلام خط قرمز هستند یعنی اسلام اجازه حضور و ظهور آن وضعیت را نمی‌دهد؛ از جمله این امور فقر است. زمین و زمان و همه امکانات، نگاه‌ها و مدیریت‌ها باید تجمیع و ظرفیت‌ها و انرژی‌هایمان را برای اینکه این نقطه منفی و خط قرمز نامطلوب از نظر اسلام ریشه کن شود، مصرف کنیم.
فقر ام‌الفساد است. فقر گاهی تا جایی پیش می‌رود که فساد بزرگ‌تر یعنی کفر از درون آن برمی‌خیزد. فقر شوخی و تعارف ندارد؛ رفع فقر اولین هدف اجتماعی بود که پیامبران به دنبال آن بودند. همه نظام و نهادها باید دست به دست هم دهند تا بتوانند فقر را از بین ببرند.
اولویت را باید متمرکز بر رفع فقر کرد. اگر فقر داشته باشیم مشکلات زیادی خواهیم داشت اما اگر فقر نداشته باشیم، زمین هموار و فضای الگو و مقتدا در جهان امروز را به نام انقلاب اسلامی به ثبت می‌رسانیم. فقر خط قرمز است و اسلام این را نمی‌پذیرد.
در روایات داریم که امام علی(ع) از جایی عبور می‌کردند، دیدند پیرمردی در حال تکدی‌گری است. امام فرمودند «ما هذا؛ این چیست؟» نفرمود «من هذا» یعنی این کیست؟ یعنی به پدیده فقر اشاره کرد نه فرد فقیر؛ بین پدیده و فرد تفاوت وجود دارد. آنهایی که می‌خواستند خودشیرینی کنند گفتند این یک فرد نصرانی است. امام لحن عتاب‌آمیز خود را شدیدتر کرد و فرمود آن موقعی که اهل کار بود و جوان بود از کارش استفاده کردید، حالا که پیر و عاجز شده رهایش کرده‌اید! بروید از بیت‌المال سیرش کنید.
تصور نشود که وقتی یک کارگر کار می‌کند فقط به نفع خودش است؛ کارگر برای جامعه کار می‌کند. کارگران عزیزند؛ کارمندان عزیزند چون کارشان اگرچه در مسیر ترمیم زندگی خود آنهاست ولی بازتاب اجتماعی بر روی اقتصاد مردم دارد. اسلام در برابر فقر کوتاه نمی‌آید، بیاییم با همه توان و تلاشمان فقر را در نقطه اولویت قرار دهیم و حل کنیم.
انتهای پیام