مرتضی سرهنگی، مدیر دفتر ادبیات و هنر پایداری می‌گوید: بقیه ملت‌ها می‌خواهند بدانند مردم مثل خودشان در زمان جنگ چطور تحمل می‌کردند؟ چطور تاب آوردند؟ در جنگ پای انسان در میان است. بنابراین ادبیات جنگ همدمی جز انسان ندارد! مخاطب ما مثل خود ما روی این زمین راه می‌رود، برای چه اینقدر قلمبه و سلمبه حرف می‌زنیم؟ ما برای باورپذیری باید به واقعی و ساده‌نویسی کوچ کنیم! یک زمانی اگر کسی قلمبه و سلمبه حرف می‌زد، راجع به او می‌گفتند عجب انسان باسوادی است! ولی امروز این تلقی وجود ندارد. ما باید بفهمیم چه می‌نویسیم، باورپذیر و ساده روایت کنیم تا خوانده شویم.