دوم:روزه گرفتن که برای آن فضیلت بسیاری است و روایت شده است هرکه این روز را روزه بدارد، خدا ثواب روزه یک سال را برای او بنویسد و این روز، یکی از چهار روزی است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است.
سوم: «زیارت حضرت رسول(ص)» از نزدیک و «زیارت آن حضرت» از راه دور. در روایتى از آن حضرت آمده است: هر كس بعد از وفات من، قبرم را زیارت كند مانند كسى است كه به هنگام حیاتم به سوى من هجرت كرده باشد، اگر نمى‌توانید مرا از نزدیک زیارت كنید، از همان راه دور به سوى من سلام بفرستید.
چهارم: «زیارت امیرالمؤمنین(ع)» به همان زیارتی که حضرت صادق (ع) زیارت کرده و به محمّد بن مسلم تعلیم دادند و در «باب زیارات» آمده است.
پنجم:هنگامی‌که روز بالا آمد، دو رکعت نماز به‌جا آورد که در هر رکعت، پس از سوره «حَمد» «10 مرتبه» سوره «قدر» و «10 مرتبه» سوره «توحید» بخواند و بعد از سلام در مصلای خود بنشیند و این دعا را بخواند: «اللهم أنت حی لا تموت...، خدایا تو زنده‌ای هستی که هرگز نمیری... و این دعای مبسوطی است، چون سندش را منتهی به معصوم ندیدم، مراعات اختصار را مهم‌تر دیدم، هرکه خواهان است، به «زاد العماد» مراجعه کند.
ششم: دادن صدقه، احسان نمودن و خوشحال كردن مؤمنان و به زیارت مشاهد مشرفه رفتن.
هفتم: تكریم، تعظیم و بزرگداشت این روز که مرحوم «سید بن طاووس»، در اقبال، در تكریم و تعظیم این روز به خاطر ولادت شخص اول عالم امكان و سرور همه ممكنات حضرت نبى اكرم(ص) سفارش بسیار كرده است. لازم است مسلمانان این روز را بزرگ بدارند و تصدق و خیرات و مؤمنان را مسرور کنند و به زیارت مشاهد مشرفه روند. سید در «اقبال» شرحی از لزوم بزرگداشت این روز ذکر کرده و فرموده است: من طایفه‌ای از نصاری و جمعی از مسلمانان را یافتم که بزرگداشت فوق‌العاده‌ای از روز ولادت عیسی (ع) داشتند و تعجب کردم که مسلمانان روز ولادت پیامبرشان را که بزرگ‌ترین همه انبیاست و به این مرتبه از عظمت است، چگونه رضایت دهند که آن را بسیار بی‌مایه‌تر از بزرگداشت نصاری، نسبت به ولادت مسیح برگزار کنند.
منبع:
مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی
انتهای پیام