امام صادق(ع) به نقل از پدر بزرگوارشان می‌فرماید: «أَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْزَلَ كِتَاباً مِنْ كُتُبِهِ عَلَى نَبِيٍّ مِنْ أَنْبِيَائِهِ»؛ یعنی: خداوند در یک کتاب که بر یکی از پیغمبران خود نازل فرمود، چنین نوشت، ربطی به اسلام ندارد، «وَ فِيهِ أَنَّهُ سَيَكُونُ خَلْقٌ مِنْ خَلْقِي يَلْحَسُونَ الدُّنْيَا بِالدِّينِ»؛ یعنی این‌ها برای رسیدن به دنیا، که اعم از مال و جاه هست و سرآمدش این دو هستند، برای رسیدن به مقام و ریاست، برای بلعیدن دنیا، به دین متمسک می‌شوند. مفهوم «لَحِس» و «یَلحَسُ» یکی به معنای «لیسیدن» و یکی به معنای «بلعیدن» است. «يَلْبَسُونَ مُسُوكَ الضَّأْنِ عَلَى قُلُوبٍ كَقُلُوبِ الذِّئَابِ»؛ این‌ها یک پوشش پوست گوسفند بر روی دل قرار می‌دهند، که دلهایی که مثل گرگ و درنده هستند را به صورت «میش» دربیاورند؛ یعنی اینگونه خودشان را جلوه می‌دهند -همان معنایی است که در مورد خصال پسندیده الهی گفتیم-، «أَشَدَّ مَرَارَةً مِنَ الصَّبِرِ»؛ که تلخ‌تر از آن شیره درخت صبر است. [مرحوم آیت‌الله آقا مجتبی تهرانی(ره)]