بنده بار‌ها گفته و نوشته‌ام که تصویر و تفسیر عالمان علوم انسانی غربی از «انسان»، تصویر و تفسیری سراسر مخدوش، مغشوش و نادرست است. برخی از آنها متأثر از انسان‌شناسی اگوست کنت هستند که در واقع گونه‌ای از «خداانگاری انسان» است و برخی دیگر متأثر از انسان‌شناسی داروینیستی هستند که «حیوان‌انگاری انسان» است.
هیچ کدام تصویر و تصور درستی از انسان ندارند! به عنوان مثال، هربرت اسپنسر (۱۸۲۰-۱۹۰۳)، جامعه‌شناس مشهور انگلیسی و یکی از خداوندگاران علوم اجتماعی غربی و لیبرالی است. انسان‌شناسی داروینیستی وی را می‌توان در این جملات غیرانسانی و غیراخلاقی او مشاهده کرد: «نگهداری از آدم‌های به‌دردنخور به بهای آدم‌های خوب ستمی است بزرگ؛ ایجاد عمدی گرفتاری برای نسل‌های آینده است. برای آیندگان ستمی بزرگ‌تر از این نیست که جمعیت رو به افزایشی از آدم‌های کودن، تنبل و مجرم را برای آنها به‌جا گذاشت.... تمام هم‌وغم طبیعت خلاص شدن از شر چنین آدم‌هایی و پاک کردن جهان از وجود آنها و جا باز کردن برای بهتران است. اگر آنها برای زنده ماندن به‌اندازه کافی کامل نیستند، می‌میرند و چه‌بهتر که می‌میرند.»
این در حالی است که برخی از جامعه‌شناسان ما بدون توجه به مبانی فکری و بنیان‌های انسان‌شناختی اسپنسر و امثال او، سخنان آنها را «علم» و به مثابه وحی منزل تلقی کرده و نقد‌های جامعه‌شناسان مسلمان و مدافعان علوم انسانی اسلامی به این سخنان را «نقد‌های ایدئولوژیک» می‌پندارند!
انتهای پیام