رجبی دوانی بیان کرد: بنابراین نخستین امامی که بیشترین میزان علم و معارف از آن وجود مقدس پدیدار شد، امام محمدباقر(ع) بوده است. البته همین مسئله علمی را وجود مقدس پیامبر اکرم(ص) در حضور جابربن عبدالله انصاری پیش‌بینی کرده بودند و امام پنجم شیعیان را «باقرالعلوم» خوانده بودند. از این رو جابربن عبدالله انصاری که از آخرین صحابی‌های پیغمبر بوده‌اند که تا عصر امام باقر(ع) را درک کرده بود، مرتب پیش از آنکه توفیق تشرف نزد امام باقر(ع) را پیدا کند، در مسجد نبوی (باقر یا باقر) می‌گفت و بعد از زیارت امام پنجم(ع)، سلام پیامبر اکرم(ص) را به ایشان رساندند و او را آینه تمام نمای رسول‌الله(ص) خواندند. باید توجه داشت لقب «باقرالعلوم» را تنها شیعیان برای این حضرت قائل نیستند، بلکه اهل تسنن هم ایشان را باقرالعلوم خوانده و احترام خاصی برای علم ایشان قائل هستند.
پژوهشگر تاریخ اسلام و تشیع تصریح کرد: هنگام وقوع فاجعه جان‌گداز کربلا، امام محمدباقر(ع) که حدود 3 الی 4 سال داشتند با پدر و مادر خود در کاروان امام حسین(ع) حضور داشتند و جزء اسیران واقعه کربلا بعد از شهادت سیدالشهدا(ع) محسوب می‌شوند. گرچه ما در ارتباط با برخی از رخدادهای واقعه کربلا از امامانی که بعد از حضرت امام باقر(ع) به امامت رسیده‌اند، مطالبی داریم اما چون امامان، علمی الهی و لدنی داشتند، به هر آنچه که حتی قبل از ولادت خود، رخ داده است، براساس علم امامی خود، آگاه هستند و اطلاعات دارند. بنابراین امام محمدباقر(ع) علاوه بر دارا بودن چنین علمی، خودشان هم در عرصه حاضر و ناظر بودند و نکاتی را که خود با چشم دیده‌اند را، روایت کرده‌اند.
وی در پایان افزود: هرآنچه که از احادیث، نقل‌های مقاتل، کتاب‌های تاریخی، روایات و... در خصوص واقعه کربلا از امام باقر(ع) بیان شده است، براساس مشاهدات عینی امام است و به جرئت می‌توان گفت که معتبرترین نقل‌ها در ارتباط با واقعه کربلا بعد از نقل‌های امام سجاد(ع)، اظهارات امام باقر(ع) است.
انتهای پیام