در سيره امام على(ع) حريم‌بانى تا آنجاست كه كم‌ترين سخن آزاردهنده به كسى گفته نشود و گوشه چشمى ناروا بر كسى نيفتد. آن حضرت چنين مى‌خواست و در اين جهت تلاش مى‌نمود، همان‌طور كه در دعايى که در بخش خطبه‌های نهج‌البلاغه سخن شماره 78 آمده، آموزش داده است: «اللّهُمَّ اغْفرْ لِي رَمَزَاتِ الاَلْحَاظِ، وَ سَقَطَاتِ الاَلْفَاظِ، وَ شَهَوَاتِ الْجَنَانِ، وَهَفَوَاتِ اللِّسَانِ»؛ خدايا! بر من ببخشاى نگاه‌هاى زيرچشمى را كه نبايد و سخنانى كه به زبان رفت و نشايد و آنچه دل خواست و نباید و آنچه بر زبان رفت از لغزش‌هاى ناشايست. [برگرفته از گفت‌و‌گوی ایکنا با استاد مصطفی دلشادتهرانی؛ سوم بهمن 1402]