انسان چون خودش را خیلی دوست دارد، خیال می‌کند که هر کاری که می‌کند خوب است، و هر کاری که می‌کند برای خداست. لکن اگر خودش را عرضه کند به یک کسی که خدا را می‌شناسد، آن وقت به او می‌فهماند که نه، کار تو برای خودت بوده. همه کارها برای خودت است. اگر رسیدی به آن جایی که این خود را کنار بگذاری و کار بکنی، آن کار برای خود نیست. قهراً وقتی خود نباشد، دیگر نزاع هم نیست، دعوا هم نیست.