اگر در مورد امیرالمؤمنین(ع) نسبت به پیامبر عظیم‌الشأن(ص) می‌گوییم «يَحْذُو حَذْوَ الرَّسُولِ» یعنی پا جای پای پیامبر(ص) می‌گذاشتند، برای حضرت ابوالفضل(ع) نیز باید گفت «یحذو حذوا الحسین». شخصیت آن بزرگ‌مرد تاریخ بشریت شخصیتی جامع در تمام ابعاد است، ایشان تربیت‌شده خانواده امیرالمؤمنین(ع) و همراهی با وجود مقدس امام حسن(ع) و فدایی امام حسین(ع) است.
وقتی امام سجاد(ع) شخصیت بهشتی آن بزرگوار را طوری ترسیم می‌کند که بهترین انسان‌ها یعنی شهدا به مقام او در بهشت غبطه می‌خورند باید دانست که ایشان تمام کمالات انسانی غیر از امامت را دارا هستند. علم و درایت، حلم و شجاعت، تقوا و بصیرت در وجود عرشی حضرت ابوالفضل‌العباس(ع) به سر حد کمال رسیده است؛ وفای به عهد حضرت ابوالفضل(ع) به‌عنوان یکی از صفات بارز ایشان است و در واقع یکی از خصوصیات شخصیتی آن بزرگوار وفای به عهد امامت است.
وفای به معصوم تا سر حد جان و مواسات با امام خویش و مواسات بالاتر از ایثار است یعنی شبیه امام با لب تشنه شهید شدن در حالی که امکان نوشیدن آب را دارد؛ شبیه امام خود شدن و با عزت جان را تقدیم کردن و برای سیدالشهدا(ع) و نهضت، آبرو فراهم کردن از اقدامات ایشان است.
شیرین‌ترین وفاداری به امام را انسان در علقه ابوالفضل‌العباس(ع) مشاهده می‌کند، سیمایی از وفاداری به امام که ملکوت عالم را مبهوت خود کرده است و این‌ها نبود جز به خاطر همان فرمایش امام صادق(ع) که فرمود: «كانَ عَمُّنَا العَبّاسُ بنُ عَلِيٍّ نافِذَ البَصيرَةِ صُلبَ الإيمانِ»؛ برخی یکی از مهم‌ترین فضائل و ویژگی‌های عباس(ع) را همراهی و زندگی کردن با امام علی(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) می‌دانند، همان‌گونه که عبدالرزاق مقرم در کتاب العباس، جمله‌ای را از کتاب اسرار الشهادة به‌عنوان حدیث از معصومان نقل کرده است که عباس بهره‌ای از علم داشته است.
انتهای پیام