وی ادامه داد: از القابی که در آن زمان همواره امام سجاد(ع) را با آن نام صدا می‌زنند، «علی الخیر، علی العابد» است، ابن اباالحدید شارع نهج البلاغه، در قسمتی از این کتاب وقتی می‌خواهند از امام سجاد(ع) سخنی بگویند، ایشان را با لقب نهایت بندگی و عبادت می‌خوانند. دلیل این لقب هم که کاملا واضح است زیرا امام سجاد(ع) زین العابدین و سید الساجدین در میان تمامی انسان‌ها هستند. البته باید توجه داشت که این اوج عبادت و بندگی امام سجاد(ع) با تمام صفات دیگر ایشان جمع شده است که صحیفه سجادیه چنین خروجی بی‌بدیلی از ایشان به جای مانده است.
انصاری بیان کرد: هنگامی که امام سجاد(ع) به شهادت رسیدند و درخواست خداوند را لبیک گفتند، چند روز بعد از آن مشخص شد که 100 خانوار در مدینه به صورت مستقیم نان‌خور حضرت بوده‌اند و خودشان هم خبر نداشتند. زیرا امام سجاد(ع) به صورت پنهانی صدقه می‌دادند و ملاحظات بسیار آموزنده‌ای در زندگانی خود داشتند. به عنوان مثال وقتی حضرت به سفر می‌رفتند، اجازه نمی‌دادند که اطرافیان، ایشان را به مردم معرفی کنند زیرا ایشان معتقد بودند که نباید از اسم سیدالشهدا(ع) و پیامبر اکرم(ص) به عنوان امتیاز استفاده کنند.
صاحب تفسیر مشکاه تصریح کرد: دوران امامت حضرت 36 سال بوده است و به جرئت می‌توان گفت که این دوران، سخت‌ترین دورانی بوده است که ائمه اطهار سپری کرده‌اند، زیرا امویان در آن زمان 18 تن از خاندان هاشمی را در نصف روز به شهادت رسانده بودند و عرصه را برای حکومت زین العابدین(ع) هم سخت کرده بودند. باتوجه به این شرایط، دوران سختی برای شیعیان آن زمان به وجود آمده بود و امام سجاد(ع) با مجاهدت‌های خود توانستند شرایط جامعه را به سمتی سوق دهند که بعد از ایشان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) بتوانند دانشگاه عالم تشیع را راه‌اندازی کنند و در علوم آن زمان بسیار سرآمد شوند.
انتهای پیام