وی بیان کرد: کمک‌های خیرین در برابر کمک‌های دولت و بخش دولتی بسیار ناچیز است اما آسیب از همین نقطه شروع می‌شود. با وجود این کمک‌ها چرا افراد در بیمارستان‌ها سرگردان هستند و دنبال کمک می‌کردند، پس این کمک‌ها کجا می‌رود و به چه شکل استفاده می‌شود؟
عباسی با بیان اینکه در کشور برداشت از کارهای خیر که موثر است یا نه، به حس درونی ما بستگی دارد، بیان کرد: یعنی اگر فرد خیر به آرامش برسد و خوشحال شود، فکر می‌کند مؤثر است. مهم نگاه فرد است یعنی از کاری که کرده راضی بوده یا نه. اما آیا واقعا این است؟ آیا کار خیر موثر در همین حد ارضای عاطفی، روحی و روانی ما است یا خیر؟ قطعا اینگونه نیست.
این مددکار اجتماعی بیان کرد: متاسفانه اغلب کارهای خیر در کشور ما زاییده سیاست‌های غلط است. در کشور ما غذا زیاد درست کرده و توزیع می‌کنند. در مشهد در چند سال اخیر بیش از ۱۰۰ NGO در حوزه بهداشت، درمان و سلامت ایجاد شده که نمی‌گویم خیردزدی اما تعدادی خیر ثابت در این شهر هستند که همه آن‌ها را به سمت خودشان می‌کشند.
وی با اشاره به اینکه ما در کشورمان برای دیگردوستی علم و مرجعی نداریم، تصریح کرد: باید مرجع علمی و کتاب وجود داشته باشد. ۸۰ درصد مددکاران اجتماعی استان از دانشگاه آزاد گناباد فارغ‌التحصیل می‌شوند اما در تمام کادر هیئت علمی این دانشگاه یک مددکار اجتماعی نیز وجود ندارد. ما منابع علمی برای این کار نداریم.
عباسی گفت: چیزی که در کشور ما با این همه مردم خوب و خیر وجود ندارد، هماهنگ‌کننده‌هایی است که باید برای خیر مرجع باشند. کاش ما هماهنگ‌کننده‌های تربیت شده بین خیرین، متخصصین و جامعه داشتیم تا بتوانند کمک خود را به نحو احسنت انجام دهند.
انتهای پیام