جامعهای را نمیتوان یافت که از مراسم و آیینها خالی باشد. اما برخی سنتها جایگاه ویژهای در جوامع دارند. اهمیت سنتها و آیینهای فرهنگی با دو معیار ارزیابی میشود: اول؛ سطحی که با فرهنگ در ارتباط است و دوم تعاملی که با مردم ایجاد میکند.
در بعد نخست، آیینهای نوروزی با اساسیترین باورها، ارزش و هنجارهای فرهنگی و دینی در ارتباط است و آنها را باز یادآوری و باز تولید میکند، باورهایی که جز از طریق این آیینها تولید و عرضه نمیشوند. از این رو آیینهای نوروزی عمومیترین بسترها و زمینههای حفظ مواریث فرهنگی و دینی در جامعه هستند.
در بُعد دوم آیینهای نوروزی، مردمیترین و صمیمانهترین آیینها هستند. نوروز از عمومیترین و مردمیترین آیینهاست و کمتر آیینی را میتوان در مقیاس نوروز در فرهنگ ما پیدا کرد. بخصوص آنکه این آیین با شادی و شادمانی در ارتباط است؛ همان امری که جامعه ما بهشدت به آن نیازمند است. ایرانیان با نوروز الفت خاصی دارند و آیینهای نوروزی هم به لحاظ ارتباط با هسته اصلی فرهنگ و هم به لحاظ ارتباط با توده مردم جایگاه ممتازی در فرهنگ ما دارد.
از این رو به حفظ و حراست از آیینهایی که کارکردهای فرهنگی و اجتماعی و سیاسی فراوانی دارند به خصوص آنهایی که جایگزین ندارند؛ سفارش بسیاری شده است.
در فرهنگ دینی ما نیز به حفظ و حراست از آن توصیه فراوان شده است؛ از جمله در کلام امام علی (ع) به مالک اشتر که فرمودند، قانون پسندیدهای را که مورد عمل پیشینیان بوده و همبستگی مردم را در پی داشته و امور اجتماعی مردم بر محور آن سامان یافته است، نقض نکن و قانونی را که به سنّتهای پسندیده گذشتگان زیان برساند، ایجاد نکن که در این صورت پاداش و ستایش مردم برای بنیانگذاران آن سنتها و بار گناه سنتشکنی برای تو خواهد بود.
بهار رستاخیز طبیعت است. نوروز، جشن این رویش و بیداری است. روز نو، پیام آور استمرار حیات است. دگرگونی طبیعت راز «به بودن» و شادکامی را نمایان میسازد. تغییر طبیعت به انسان الهام میبخشد که «عید» آدمی مرهون دگرگونی حال اوست. تلاقی برکت افزای ماه مبارک رمضان و عید خجسته نوروز فرصت مغتنمی در «به» شدن و شاد زیستن است.
از تغییر دهنده قلبها و دیدهها، تدبیر کننده شبها و روزها و دگرگون کننده سالها و حالها، نیکوترین و خوشترین احوال را برای هموطنان عزیز در سایه هدایت قرآن کریم و عنایات اهل البیت (ع) مسئلت دارم و پیشاپیش سال ۱۴۰۳ را تبریک و شاد باش میگویم.