عباسی‌اصل در قسمت هفتم این مجموعه درباره قوه غضب گفت: قوه غضب برای این است که انسان حد و مزر زندگی خود را مشخص کند تا کسی به آن تعدی نکند، اما اگر این قوه از تعادل خارج شود، به زندگی انسان آسیب می‌زند، باعث می‌شود افرادی که دوست داریم از ما دور شوند و ما تنها بمانیم. پس مقابله با قوه غضب مهم است. یکی از این راهکارها را می‌توان در داستان حضرت یوسف(ع) پیدا کرد.
حضرت یوسف(ع) حق داشت از برخی افراد در زندگی خود خشمگین باشد، اما می‌دانست خشم باعث دوری افراد می‌شود. برای همین حضرت، خشم خود را هنرمندانه کنترل می‌کند. آیه 100 سوره یوسف(ع) به خوبی این کنترل خشم را نشان می‌دهد: «وَقَدْ أَحْسَنَ بِي إِذْ أَخْرَجَنِي مِنَ السِّجْنِ وَجَاءَ بِكُمْ مِنَ الْبَدْوِ مِنْ بَعْدِ أَنْ نَزَغَ الشَّيْطَانُ بَيْنِي وَبَيْنَ إِخْوَتِي» حضرت یوسف(ع) می‌توانست از رفتار برادران پیش پدرش گلایه بکند، اما فرمود: خداوند به من لطف کرد، مرا از زندان خارج کرد و شما را نزد من آورد، بعد از آنکه شیطان میان من و برادرانم را به هم زد.
حضرت یوسف(ع) در نقل ماجرا، از گله گذاری شروع نمی‌کند نمی‌گوید برادران مرا به ته چاه انداختند و ...، بلکه از جایی شروع می‌کند که شیرین است. هنر حضرت یوسف(ع) می‌داند که از جایی شروع کند که ناراحتی و کینه به بار نیاورد.
ما در زندگی حوادث تلخ و شیرین پشت سر می‌گذاریم. گاهی تکرار یک ماجرا، از جای ناراحت کننده آن فقط به ضرر خودمان است، از جای شیرین نقل کنیم. از داستان حضرت یوسف(ع) یاد می‌گیریم اگر می‌خواهیم خانواده را دور هم جمع کنیم جریان‌های ناراحت کننده را از جای شیرین و قشنگ آن تعریف کنیم تا با صلح و آرامش زندگی کنیم.