در نگاه دین تمام هستی محراب بزرگی است که هر جزئی از اجزایش نمازگزار و تسبیح‌گوی و سجده‌گزار است. چنین نگاه و بینشی انسان را در زندگی کمک می‌کند و او را تشویق می‌کند تا با کاروان ازلی و ابدی هستی به سوی خدا حرکت کند اما حرکت انسان به سوی خدا به معنای دوری از وظایف او در هستی نیست. [امام موسی صدر، کتاب حدیث سحرگاهان]