سروده سیدابوالفضل مبارز، شاعر انقلابی مشهد به شرح ذیل است:
زدی به کوه که خلوت کنی برای خودت
زدی به کوه به دنبال ردپای خودت
تو انعکاس غم خفته در سکوت منی
میان همهمه کوه با صدای خودت
دعای ما همه این بود اینکه برگردی
تو مستجاب شدی گرچه با دعای خودت
بجز معامله با قلب خود چه می کردی
بجز معاشقه در خانه خدای خودت
تو می‌روی بزنی بوسه رضایت را
به دست مرحمت حضرت رضا خودت
آهای خادم این قوم لب به لب احساس
تو چاره باش بر اندوه ماجرای خودت
بگو به من که گریز کدام روضه شدی
میان مقتل تقدیر با عزای خودت
تو روضه خوان همین روضه منوره ای
بیا به خلوت یابن الشبیب‌های خودت
عبا به دست بگیر و بیا به خلوت صحن
برس به داغ علی اکبر از عبای خودت
آهای جمع پراکنده در هوای وصال
بیا دوباره به مشهد ولی به پای خودت
مرد میدان که نمی‌بایست در بستر بمیرد
جواد اسلامی، شاعر چنارانی در سوگ خادمان جمهور این چنین به نظم می‌سراید:
رسم ما این بوده مرد خانه در سنگر بمیرد
مرد میدان که نمی‌بایست در بستر بمیرد
مرگمان بادا که از ما رو بگرداند شهادت
مرگمان بادا که روزی سعی بال و پر بمیرد
بر شهادت فخر دارد دست مظلومان گرفتن
خادم این خطه می‌خواهد بر این باور بمیرد
این مدار گریه ، این جمعِ در اندوهت پریشان
مانده سر تا پا بسوزد یا که پا تا سر بمیرد
تا نیفتد آخرین بُت پای مظلومان، مبادا
رسم ابراهیم در تاریخ این کشور بمیرد