اگر بخواهیم از دریچه دید یک مؤمن و معتقد نگاه کنیم، او می‌گوید: من پناه می‌برم به پرورش‌دهنده نور ایمان که گاهی در متون اسلامی به روح ایمان تعبیر می‌شود. می‌گوید: پناه من اوست، به او پناه می‌برم که این نور ایمانی را پرورش می‌دهد. در چه؟ در افق دل من. ای بشر اگر بخواهی نور ایمان همیشه صفحه دلت را نورانی کند و شعله ور باشد، معصیت را ترک کن. یک نقطه سیاه در دل او پیدا می‌شود که اگر ادامه بدهد این معصیت گسترش پیدا می‌کند. سپس ظلمت و سیاهی، سراسر روح را فرا می‌گیرد و آن را زیر و رو می‌کند. دل را زیر و رو می‌کند. [آیت‌الله مجتبی تهرانی(ره)]