وی ادامه داد: بنابراین باید در هر زمان و مكان با خدا سخن بگوید و خواستههایش را با او در میان بگذارد. حضرت حق در حدیثی قدسی به داوود(ع) میفرماید: «یا دَاوُدُ أَبْلِغْ أَهْلَ أَرْضِی أَنِّی حَبِیبُ مَنْ أَحَبَّنِی وَ جَلِیسُ مَنْ جَالَسَنِی وَ مُؤْنِسٌ لِمَنْ آنَسَ بِذِكْرِی وَ صَاحِبٌ لِمَنْ صَاحَبَنِی؛ ای داود، به اهل زمینم خبر ده كه من دوست كسی هستم كه مرا دوست بدارد و همنشین كسی هستم كه با من همنشینی كند و مونس كسی هستم كه با یاد من انس میگیرد و همدم كسی هستم كه با من همدم است.»
انصاری گفت: ادب محضر دوست میطلبد، تا طالب دوست و سالک کوی او، نخست از دور قدمقدم و غائبانه پيش آيد، نه آنکه از همان آغاز در بزم قرب پای بگذارد و چهره به چهره و مستقيم با محبوب سخن گويد. در سوره مبارکه حمد، هر چهار آيه آغازين، يک به يک حجابها و زنگارها را از دل بنده میزدايد و جان را آماده تابش پرتو مستقيم جمال جانان میکند تا با خدای خويش به مخاطبه آيد و بگويد، بنابراین خداوند در آیه ۵ سوره حمد فرموده است: «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِين؛تنها تو را میپرستيم و تنها از تو ياری میجوييم.»
صاحب تفسیر مشکاه بیان کرد: در اين مرحله عاشق، شهامت سخن گفتن با معشوق را میيابد و آنگاه از کوی دوست خطاب میرسد: «إنِّي حَبِيبُ مَنْ أَحَبَّنِي وَ جَلِيسُ مَنْ جَالَسَنِي وَ مُؤْنِسٌ لِمَنْ آنَسَ بِذِكْرِي؛ من دوست كسی هستم كه مرا دوست داشته باشد و همنشين كسی هستم كه همنشين من باشد و مونس كسی هستم كه به ياد من انس گرفته باشد.»
انتهای پیام