سعد، غلام ابوخالد عمرو بن خالد صیداوی بود که سماوی در ابصار العین او را مردی شریف النفس و دارای همت بلند معرفی کرده است.
وی در
واقعه کربلا به همراه عمرو از چهار نفری بودند که از کوفه خارج شدند و با راهنمایی طرماح در عذیب الهجانات به کاروان
امام حسین(ع) پیوستند، حر قصد دستگیر کردن یا بازگرداندن آنان را داشت، اما امام(ع) مانع انجام این کار شد.
سعد، روز عاشورا در حمله نخست به همراه مولایش به شهادت رسید، او در روز عاشورا به همراه چهار نفری که در عذیب هجانات به امام حسین(ع) پیوسته بودند، به لشکر عمربن سعد حمله بردند و به دل لشکر فرو رفتند، سپاهیان عمر سعد آنها را محاصره و ارتباط آنها را با یارانشان قطع کردند، در این هنگام عباس بن علی بر سپاه عمر سعد حمله برد، و آنها را نجات داد، آنان بار دیگر حمله کردند و جنگیدند تا همگی در یک مکان به شهادت رسیدند، وی در مقبره جمعی شهدای کربلا در حرم امام حسین(ع) مدفون است.
پس از شهادت سعد و همراهانش، امام حسین(ع) چندین بار برای آنان طلب رحمت کرد، همچنین در زیارت ناحیه نام غلام عمرو بن خالد صیداوی ذکر شده و چنین آمده است: «السَّلامُ عَلی عُمَرَ بْنِ خالِدِ الصِّیْداوی، السَّلامُ عَلی سَعید مَوْلاهُ» همچنین در زیارت رجبیه از سعید به عنوان غلام عمرو بن خلف یاد شده است: «السَّلامُ عَلی عَمروِ بْنِ خَلَفٍ و سَعید مَوْلاهُ»
انتهای پیام