بیشتر بخوانید:
امام حسین(ع) در خطاب به رباب یکی از همسرانش که دارای دو فرزند به نام سکینه و عبدالله(علیاصغر) بود، این چنین اظهار محبت کرده و میفرمايد: «لعمرك إننى لأحبّ دارا، تحلّ بها سكينة و الرّباب، احبّهما و أبذل جلّ مالى و ليس لعاتب عندي عتاب؛ به جانت سوگند، خانهاى را دوست دارم كه سكينه و رباب در آن حضور داشته باشند، آنان مورد علاقه من هستند و بيشترين اموال خويش را برايشان هزينه مى‌كنم و در اين كار، جاى سرزنش هيچ نكوهشگرى وجود ندارد.»
از طرفی رباب خانم هم شایستگی خود در اظهار محبت به شوهرش امام حسین(ع) را به اوج رساند و در سفر کربلا با فرزندانش همراه امام بود و پس از شهادت آن حضرت نیز وفاداریش را به زبان شعر و عمل، نشان داد و گفت: «آن پرتوی که دیگران از درخشش آن بهره می‌بردند، در کربلا کشته شده و غیر مدفون رها شده است.»
در ادامه گفت: «ای فرزند پیامبر(ص)! خدا از طرف ما تو را پاداش نیکو داده و در وقت میزان، تو را از هر زیانی به دور دارد. تو آن چنان کوه محکمی بوده که من بدان پناه می‌بردم و تو با رحمت و از سر دینداری با ما همنشینی داشتی. دیگر چه کسی برای یتیمان و فقیران، مانده؟ و چه کسی است که مسکینان به او پناه برده و او بی‌نیازشان سازد؟ به خدا قسم، دیگر سایه‌ای بعد از تو بر سرم نخواهم پذیرفت تا در میان خاک، پنهان شوم.» رباب در این اشعارش بصیرت، عشق و وفاداری را تا آخر عمر به حضرت نشان داد؛ به قول شاعر که گفته است:
رشته‌ای بر گردنم افکنده دوست / می‌کشد هر جا که خاطرخواه اوست
رشته بر گردن نه از بی‌مهری است / رشته عشق است برگردن نکوست
در روایتی آمده است که عبیدالله بن عتبه چنین می‌گوید: «نزد حسین بن علی(ع) بودم که علی بن حسین(ع) وارد شد. حسین(ع)، او را صدا زد، در آغوش گرفت و به سینه چسبانید، میان دو چشمش را بوسید و سپس فرمود: «پدرم به فدایت باد، چقدر خوشبو و زیبایی.»
از این رفتار امام حسین(ع) می‌توان اهمیت اظهار محبت را متوجه شد زیرا اگر همسر و فرزندان، محبت را در خانه احساس کنند و فضای خانه را آکنده از مهر و محبت مشاهده کنند، اعتمادسازی آنان به پدر خانه افزایش پیدا می‌کند و از خانواده جدا نمی‌شوند تا به دامان یگانگان پناه ببرند.
پدر خانواده به علت اشتغال و تلاش برای تأمین نیازهای منزل، نمی‌تواند نسبت به عملکردهای همسر و فرزندانش بی‌توجه باشد و باید امور روزانه خود را به‌‌گونه‌ای تنظیم کند که فرصتی برای بودن در کنار خانواده و گفت‌وگو وجود داشته باشد زیرا توجه به عملکرد همسر و فرزندان و داشتن واکنش مناسب، اثر ارزشمندی در تشویق به انجام خوبی‌ها و بازدارندگی از اعمال نادرست خواهد داشت و سزاوار نیست که مرد خانه در برابر تلاش و زحمات همسر و فرزندان بی‌تفاوت باشد و رفتار نسنحیده‌ای داشته باشد.
امام سجاد(ع) در روایتی فرمود: «من به بیماری شدیدی مبتلا شدم. پدرم بر بالینم آمد و فرمود: چه خواسته‌ای داری؟ عرض کردم: دوست دارم از کسانی باشم که درباره آنچه خداوند برایم تدبیر کرده، نپرسم. پدرم در مقابل این جمله به من آفرین گفت و فرمود: تو مانند ابراهیم خلیلی؛ به هنگام گرفتاری جبرئیل نزدش آمد و پرسید: از ما کمک می‌خواهی؟ او در جواب فرمود: درباره آنچه پیش آمده از خداوند سؤال نمی‌کنم. خداوند مرا کافی است و او بهترین وکیل است.»
امام زين‌العابدين(ع) هنگام وفات خود فرزندش امام محمدباقر(ع) را به سينه چسبانيد و فرمود: «اى پسر جان، من وصيت می‌كنم تو را به آنچه كه وصيت كرد به من پدرم هنگامى كه وفاتش حاضر شد و فرمود: اين وصيت را پدرم به من نموده، و فرمود: «يا بنىّ، ايّاك و ظلم من لا يجد عليك ناصرا الّا اللّه؛ اى پسر جان من، بپرهيز از ظلم بر كسى كه ياورى و دادرسى ندارد مگر خدا.»
همسری که الگوی رفتاری او در فراز و نشیب زندگی، امام حسین(ع) باشد در رعایت حقوق، اظهار محبت، گفتن واقعیت‌ها، دعوت به صبر و توجه و تشویق به خوبی‌ها، روابطی گرم و صمیمی را در فضای خانه عطرآگین کرده و از زندگی آمیخته با روحیه بندگی و رضایت الهی لذت برده و فرجام سعادت‌مندی را برای خود و خانواده‌اش فراهم می‌کند.
انتهای پیام