وی افزود: امام حسن(ع) حتی رفتار خشونت‌آمیز را با لطف و مهربانی پاسخ می‌داد. نقل شده امام گوسفند زیبایی داشتند که به او علاقه نشان می‌داد. روزی دید گوسفند در گوشه‌ای افتاده و ناله می‌کند. جلو رفته و دید که پای آن را شکسته‌اند. امام از غلامش پرسیدند: «چه کسی پای این حیوان را شکسته است؟». غلام گفت: «من شکسته‌ام». حضرت فرمود: «چرا چنین کردی؟» گفت: «برای این که شما را ناراحت کنم». امام با تبسمی دل‌نشین فرمودند: «ولی من در عوض، تو را خشنود می‌کنم» و غلام را آزاد کردند.
حاجی‌مقصودی در خصوص مقام عفو و گذشت در سیره امام حسن(ع)، اظهار کرد: آن حضرت به منشأ رفتارهای بد و زشت نسبت به خودشان توجه داشت و همین امر باعث می‌شد به جای آن که ناراحت و عصبانی شود عفو را در پیش گیرد و تلاش داشت تا ضعف، نقص و سستی که در طرف مقابل وجود دارد شناسایی و آن را برطرف کند. این رفتار ایشان آن قدر وسعت داشت که دشمنان ایشان هم به این حُسن رفتار امام معترف بود.
وی در ادامه به روایتی درباره عفو و بخشندگی در سیره امام حسن(ع) اشاره کرد و ادامه داد: ابن ابی‌الحدید نقل می‌کند: وقتی جنازه امام حسن(ع) را پس از ممانعت عده‌ای از دفن آن در کنار مرقد رسول خدا(ص)، به طرف بقیع حمل می‌کردند، امام حسین(ع) متوجه شد که مروان، یکی از سرسخت‌ترین دشمنان برادر بزرگوارش امام حسن(ع) یک طرف تابوت را به دوش گرفته است. امام حسین(ع) از این کار او تعجب کرد و از او پرسید: «شما که تا برادرم زنده بود همواره مایه اندوه او بودید. چه شده که اکنون در تشیع جنازه‌اش شرکت کرده‌اید؟» مروان گفت: «آری این کارها را در حق کسی انجام دادم که حلم و خویشتن‌داری او با کوه‌ها برابری داشت.»
این استاد دانشگاه اظهار کرد: بخشش در راه خدا یکی از ویژگی‌های اخلاقی برجسته امام حسن(ع) و زبانزد خاص و عام است. گاهی آن قدر بخشش می‌کرد تا شخص نیازمند بی‌نیاز می‌شد و به همین جهت به وصف «کریم» مشهور شد. ابن‌صبّاغ مالکی درباره بخشندگی آن حضرت می‌نویسد: «الکرم والجود غریزه مغروسه فیه»؛ کرم و جود غریزه‌ای بود که در وجود آن حضرت کاشته شده بود. آن حضرت دو بار تمامی دارایی خویش را در راه خدا بخشید و سه بار تمام اموال خود را با خدا تقسیم کرد و نصف اموال را به مستمندان بخشید.
حاجی‌مقصودی در پایان در پاسخ به این سؤال که جامعه امروز به کدام ویژگی امام حسن‌مجتبی(ع) نیازمند است؟ گفت: بشر در بحران اخلاقی جهان معاصر نیازمند شناخت ویژگی‌های اخلاقی مطلوب است؛ صفات اخلاقی که در وحی ریشه دارد. ائمه اطهار(علیهم السلام) و از جمله امام حسن(ع) به عنوان قرآن ناطق، الگوی تمام عیار در تخلق به اخلاق نیک هستند.
انتهای پیام