علی داوودی، شاعر در خصوص محتوای «شعر رضوی» و شاعران این حوزه در گفت‌و‌گو با ایکنا از خراسان‌‌رضوی گفت: امروزه شعر سرودن از جمله
شعر رضوی، نسبت به گذشته برای اهل‌بیت(ع) و به‌ویژه حضرت
امام‌رضا(ع) بسیار خاص است؛ مجالس و محافلی با این محتوا رشد پیدا کرده و نقطه اشتراک همه اشعار مربوط به اعتقادات شیعی است، اما هرکدام از اهل بیت(ع) ویژگی‌های منحصر به فرد خود را دارند، بنابراین، آنچه که برای ما مهم است، گفتار و رهنمودهای اهل‌بیت(ع) بوده که باید تجلی پیدا کند.
وی در ادامه در پاسخ به این سؤال که مهمترین اصول در سرودن شعر رضوی چیست، اظهار کرد: عمده شعرهایی که در حوزه رضوی شنیده می‌شود، شعرهای ناظر بر زیارت و اعتقادات شخصی فرد با امام‌رضا(ع) بوده و از این جهت، این پیشامد کمی شخصی شده است، زیرا حضرت علی‌بن موسی الرضا(ع) تنها امامی است که در ایران حرم دارد و افراد می‌توانند با ایشان درددل کنند.
این شاعر آئینی درباره چیستی نقش معرفت الهی در سرودن شعر رضوی، تصریح کرد: معرفت الهی در اشعار مختلف از جمله شعر رضوی، بسیار حائز اهمیت است، یعنی شاعر باید همه زندگانی و نوع درگذشت ائمه معصومین(ع) را بشناسد و این جنس شناخت انبیاء، تعیین‌کننده نوع شعری است که سروده می‌شود، بنابراین، اگر فرد جایگاه امام‌رضا(ع) را بشناسد، در مرکز قدرت خلق بیشتر آثار رضوی نیز خواهد ایستاد.
داوودی با پاسخ به اینکه تعمیق هنر در بسط جامعه چه اثراتی می‌تواند داشته باشد گفت: هنر اثرگذارترین راه نهادینه‌کردن اخلاق در جامعه است، اخلاق امر بسیار پیچیده‌ای بوده و لایحه‌های تعامل اجتماعی فردی به آن معنا است که بشر بتواند چیزی را خلق یا تولید کند تا بازتابش را ببیند، بنابراین، نهادینه کردن هنر بر اخلاق جامعه، فرآیندی طولانی دارد و باید از میزان دقتی برخوردار باشد تا در جامعه شناخته شود.
این شاعر در پایان درباره جایگاه شعر رضوی گفت: یک اثر هنری از زمانی که شکل می‌گیرد تا زمانی که خوانده می‌شود و نقش ایفا می‌کند، به حداقل 6 تا 7 مرحله قابل تفکیک بوده و زمینه‌های شکل‌گیری و موقعیت نیز متفاوت است و قصیده‌ای که در جامعه‌ای بازتاب پیدا می‌کند در هر حیطه انعکاس آن متفاوت خواهد بود، در خصوص شعر رضوی نیز باید گفت ادبیات رضوی با توجه به تقسیم‌بندی جدید شعر آیینی، جایگاهی برای خود پیدا کرده است.
انتهای پیام