«بسم رب الشهدا والصدیقین
آن‌قدر به جبهه می‌روم و مى‌جنگم تا شهید شوم، اى جوانان نکند در رختخواب ذلت بمیرید که حسین(ع) در میدان نبرد شهید شد، اى جوانان مبادا در غفلت بمیرید که على(ع) در محراب عبادت شهید شد و مبادا در حال بى‌تفاوتى بمیرید که على‌اکبر حسین در راه حسین(ع) و با هدف شهید شد.
اى مادران مبادا از رفتن فرزندانتان به جبهه جلوگیرى کنید که فردا در محضر خدا نمى‌توانید جواب زینب(س) را بدهید که تحمل ۷۲ شهید را نمود، همه مثل خاندان وهب جوانانتان را به جبهه‌هاى نبرد بفرستید و حتى جسد او را هم تحویل نگیرید زیرا مادر وهب فرمود سرى را که در راه خدا دادم پس نمى‌گیرم.
برادران استغفار و دعا را از یاد نبرید که بهترین درمان‌ها براى تسکین دردهاست و همیشه به یاد خدا باشید و در راه او قدم بردارید و از شما پدر و مادر بزرگوارم که تا به‌حال زحمت بسیارى براى من کشیدید از شما حلال‌خواهى مى‌کنم و از برادرانم. اگر تا به‌حال شما را ناراحت کرده‌ام مرا حلال کنید و از خواهرانم اگر که تا به‌حال باعث ناراحتى شما شدم مرا حلال کنید و از پدربزرگ و مادربزرگم اگر تا به‌حال از من ناراحتى دیده‌اند مرا حلال کنند و از تمامى قوم و خویشان حلال‌خواهى مى‌کنم.
16 بهمن‌ماه 1364.»
انتهای پیام