استادی داشتم که حضور در سالن تئاتر و نمایش را از ویژگی‌های فرهیختگی و شاخصی برای «با فرهنگ» شناختن افراد تلقی می‌کرد، او معتقد بود، افراد خاص برای تئاتر وقت و هزینه صرف می‌کنند.
من از کودکی با تئاتر همراه و آشنا هستم؛ گاهی در مدرسه و دوران دانش‌آموزی تئاتر کار می‌کردم. از سال 1389 که قطار جشنواره بین‌المللی تئاتر به همدان رسید حداقل یکی دو نمایش را هر ساله دیده‌ام. امسال اما اولین نمایش برق از چشمانم پراند. درست است که با یکی دو اثر نمی‌شود قضاوت کرد و تعمیم داد، اما نمی‌توان بی‌خیال اصل «مشت نمونه خروار» هم شد.
از نظر صحنه‌آرایی، دکور، استفاده از نور و تجهیزات، نمایش‌ها هر سال پیشرفت داشته‌اند و صحنه، نقطه قوت نمایش‌ها بوده است. اما جشنواره امسال بیش از هر زمان دیگری از بی‌محتوایی رنج می‌برد. می‌توان ادعا کرد نمایش‌های دوران دبیرستان به مراتب جذاب‌تر و اثرگذارتر از نمایش‌های بیست‌ونهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان بودند.
تپق فراوان بازیگران در حین اجرا، بازی‌های ضعیف، عدم هماهنگی، نداشتن تمرین کافی، فن بیان ضعیف آن‌قدر عیان و بیان بود که مخاطب عام هم از آن دلزده می‌شد. بی‌نظمی سالن نیز بر بی‌کیفیتی کار مؤثر بود.
گرچه فضای شهر همدان این روزها رنگ و بوی جشنواره بین‌المللی گرفته، اما آثار به شدت ضعیف و در سطح زمین خاکی است. همین باعث شده تا عدم استقبال تماشاچیان بیش از هر زمان دیگر نمایان شود. نویسندگان و کارگردانان برخی نمایش‌ها برای پر کردن خلأ‌های بی‌شمار خود، به حربه‌های دم‌دستی چون آواز زنان، رقص و اختلاط روی آورده‌اند و این فرهنگ مظلوم است که هر روز غریب‌تر و بینواتر می‌شود.
سخن در این باره فراوان است و مجال تنگ...
یادآور می‌شود، بیست‌ونهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان از ۱۱ تا ۱۷ آبان‌ماه در حال برگزاری است.
انتهای پیام