حسین معصومی همدانی، استاد پیشکسوت تاریخ علم در گفت‌وگو با ایکنا درباره صلح و جنگ گفت: مسئله این است که اگر ما فرض کنیم، یکی از وظایف علم این است که به توسعه و گسترش صلح کمک کند، از کجا مطمئن شویم که دانشمندان در حال انجام این کار هستند؟ این پرسش دقیقا مسئله اصلی ما با «علم» است و پاسخ به آن خیلی خیلی دشوار است. دو ایده می‌توان تصور کرد که در واقع به نوعی حرکت علم به سمتی باشد که به نفع مجموعه انسان‌ها باشد. (چه در یک کشور خاص و چه در مقیاس جهانی) اول اینکه نوعی آگاهی اخلاقی در دانشمند تولید شود و شخصی که کار علمی می‌کند، به طور دائم به اینکه کاری که من در حال انجام آن هستم چه پیامدها و نتایجی در پی دارد، بیندیشد و اگر واقعا ببیند نتایج کار ممکن است فاجعه‌بار باشد از آن کار علمی بگذرد.
یک راهِ حل این موضوع آن است که حس پیش‌بینی یا پیشگیری در شخصِ دانشمند فعال و تقویت شود. درس‌هایی در دانشگاه داریم به اسم «اخلاق پژوهش» یا «روش تحقیق» و... ولی در این دروس راجع به اخلاق پژوهش به معنی رفرنس‌دهی، ذکر منبع و یا به طور مثال سرقت علمی در انجام پژوهش، نقل قول‌ها و ... اینگونه مسائل صحبت می‌کنیم.