پيامبر خدا(ص) نیز در ارزش آزار نرساندن به دیگران فرمود: «به مردم آزار نرسان، كه بى‌آزارى صدقه‌اى است كه براى خودت مى‌پردازى.» (محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج 75، ص 54، ح 19) و در سخنی دیگر فرمود: «جبرئيل به من گفت: «شرافت مؤمن، نماز شب اوست و عزت او آزار نرساندن به مردم است.» (محمد بن علی بن بابویه، كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 471) و همچنین فرمود: «هر كه مؤمنى را بيازارد مرا آزار داده است.» (محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج 67، ص 72، ح 40)
درباره پیامد اذیت و ناراحت کردن برادر ایمانی و همکیش نیز فرمود: «هر كه مؤمنى را اندوهناک کند و سپس دنيا را به او بدهد، گناهش بخشوده نمى‌شود و در برابر آن پاداشى نمى‌بيند.» (محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج 75، ص 150)، همچنین فرمود: «هر كه در ديدار برادر دينى‌اش، كارى كند تا او ناراحت شود، خداوند هم در روز ديدارش او را ناراحت مى‌كند.» (محمد بن علی بن بابویه، ثواب‌الأعمال، ج 182، ص 1)؛ امام زين‌العابدين(ع) نیز فرمودند: «آزار نرساندن، نشانه كمال خرد است و مايه آسايش تن در دنيا و آخرت است.» (ابن شعبه حرانی، تحف‌العقول، ج 283)
امام صادق(ع) نیز در پیامد آزار رساندن به برادر دینی فرمودند: «خداوند عزوجل فرموده است هر كه بنده مؤمن مرا بيازارد، به من اعلان جنگ مى‌دهد.» (محمد بن یعقوب کلینی، الكافی، ج 2، ص 350، ح 1) و در سخنی دیگر نیز فرمودند: «هر كه دست از آزار مردم بردارد، يک دست از آن‌ها نگه داشته و مردم دست‌هاى بسيار از آزار او نگه مى‌دارند.» (محمد بن علی بن بابویه، الخصال، ج 17، ص 60)
و نیز فرمود: «در روز قيامت، نداكننده‌اى ندا در دهد: كجايند آزاردهندگان دوستان من؟ پس گروهى برخيزند كه صورتشان گوشت ندارد و گفته مى‌شود: اينان كسانى هستند كه مؤمنان را آزار دادند و با آنان دشمنى و مخالفت كردند و در دينشان برايشان سخت گرفتند؛ سپس به درافكندنشان در جهنم فرمان داده مى‌شود.» (محمد بن یعقوب کلینی، الكافی، ج 2، ص351، ح 2)
انتهای پیام