وی بیان کرد: یکی از نکات جالب توجه تکریم مقام مادر در قرآن کریم است؛ خداوند بعد از ذکر والدین، مادر را جداگانه نیز ذکر می‌کند، به عبارتی ذکر خاص بعد از عام می‌کند. زحمات مادر در دوران بارداری و رنج زایمان و سختی شیردادن را یادآوری می‌کند: «وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً...»(احقاف/ ۱۵). در آیات دیگر در تعبیر مشابهی نیز به سستی و ضعف دوران حمل و زایمان و شیردهی اشاره دارد: «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْناً عَلى وَهْنٍ وَ فِصالُهُ في عامَيْنِ...»(لقمان/ 14).
این استاد حوزه علمیه با اشاره به روایات موجود در تبیین مقام مادر اظهار کرد: وقتی آن گنهکار خدمت رسول خدا(ص) رسيد و خواست توبه کند. حضرت فرمودند: آيا هيچ يک از پدر و مادرت زنده هستند؟ گفت: بله، پدرم. حضرت برای آمرزیده شدن و به‌عنوان جبران و کفاره به آن مرد فرمودند: برو به او نيكى كن. وقتى او راه افتاد، حضرت فرمودند: «لَوْ كانَتْ اُمُّهُ» كاش مادرش زنده بود. گویی می‌خواهند بفرمایند اگر مادر زنده بود و به او نيكى مى كرد، زودتر آمرزيده مى‌شد.
وی بیان کرد: وقتی حضرت زین العابدین(ع) در رساله حقوق به لزوم رعایت حقوق ارحام توصیه می‌فرمایند، اولین حق را در نظام خانوادگی به مادر داده و بعد از حق پدر سخن گفته‌اند: «فأوجبها علیک حقّ أُمّک ثمّ حقّ أبیک ثمّ حقّ ولدک ثمّ حقّ أخیک ثمّ الأقرب فالأقرب»؛ مهم‌تر از همه حق مادر، بعد پدر، و بعد حق فرزندان، سپس حق برادر، وانگهی به ترتیب قرابت هر خویشاوندی که نزدیک‌تر است حق بیشتر دارد.
حیدری در تبیین جایگاه مادر در خانواده گفت: انسان هم به صلب پیوند دارد هم به رحم. حال سؤال این است که چرا در تعابیر دینی ما تعبیر صله الارحام است، اما صله الاصلاب نیست؟ صله یعنی وصل. صله الارحام یعنی پیوند با خویشان، هم خویشان پدری و هم مادری؛ اما تعبیر به رحم شده نه اصلاب، زیرا زن محور رحامت و مهربانی و عطوفت است، پس اوست که مایه پیوند و پیوستگی و عنصر کلیدی مهرورزی در خانه و خانواده است.
این پژوهشگر گفت: شاید این تأکیدات در متون قرآن و حدیث به این دلیل باشد که شدت محبت بی‌چشمداشت مادر به فرزندان موجب غفلت آنها می‌شود.
انتهای پیام