من کتابة الى قثم بن العباس، و هو عامله على مکة: و لا یکن لک ألى الناس سفیر الا لسانک، و لا حاجب الا وجهک؛ و لا تحجبن ذا حاجة عن لقائک بها، فأن‌ها أن ذیدت عن ابوابک فى أول ورد‌ها لم تحمد فیما بعد على قضائها.
در نامه خود به قثم بن عباس، کارگزار حضرت در مکّه نوشتند: سفیر میان تو و مردم کسى جز زبانت نباشد و حاجبى جز چهره‌ات. هیچ حاجت‌مندى را از دیدار با خود باز مدار؛ زیرا اگر در همان ابتدا که براى مطرح کردن حاجت و مشکل خود پیش تو مى‌آید از درگاه تو رانده شد، هر چند بعداً مشکل او را برطرف سازى دیگر مورد ستایش و تقدیر قرار نخواهى گرفت.
نامه ۶۷ نهج البلاغه
انتهای پیام