وقتی حسین(ع) را انسان با این صفات و خصائل می‌شناسد، آن‌وقت می‌بیند که حق است و سزاوار است که نام این حسین(ع) تا ابد زنده بماند. چون حسین(ع) مال خودش نبود خودش را فدای اجتماع انسانی، مقدسات بشر، توحید، عدالت و انسانیت کرد. از این جهت، افراد بشر همه او را دوست می‌دارند. وقتی انسان، دیگری را می‌بیند که در آن دیگری هیچ چیزی از خود فردی وجود ندارد هر چه هست شرافت و انسانیت است. او را با خودش متحد می‌بیند با خودش یکی می‌بیند. [شهید مرتضی مطهری]