عبدالحسین طالعی، پژوهشگر دین و استاد دانشگاه در گفت‌وگو با ایکنا می‌گوید: من حاضرم که امام را حاضر ببینم نه غایب! گاهی ما تعارف می‌کنیم. در دعای ندبه می‌گوییم «بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ یَخْلُ مِنَّا» من فدای تو، این عبارت تعارف است یا جدی؟ من امام زمان(عج) را برای خودم بخواهم یا خودم را برای حضرت؟! تو غایب شده‌ای هستی که جدا از ما نیست. در دعای فرج می‌گویم «اِلهى عَظُمَ الْبَلاءُ... وَ انْقَطَعَ الرَّجآءُ» امیدم از همه قطع شده است. در انتهای دعای عهد «وَارْحَمِ اسْتِکانَتَنا بَعْدَهُ» یعنی به بیچارگی و سردرگمی رسیدن. از خدا بخواهم مرا به این حالات برساند و تصور کنیم در حضور حضرت هستیم.